სერია ეროვნული სექსები: სერია პირველი. ჩემი სოფელი.

ონლაინ დეითინგის სერია მოვწურე, მარტივად რომ ვთქვა არ გამიმართლა, ან უბრალოდ მომატყუეს, თან მწარედ, 30$ გადამახდევინეს და ნაშა მაინც არ ამაგდებინეს. სექს შევნატრი და ამ ყველაფერთან ერთად ნოსტალგიაც მეძალება, ჰოდა გამახსენდა საქართველო და ქართული სექსები. ქუჩაში სევდიანი და გაუღიმარი სახეები იმაზე მეტყველებს, რომ თბილისში სექსი არაა, ფაქტიურად მხოლოდ გამრავლებისთვის „ხდება“ ხოლმე. სადღაც 14–16 წლის ასაკში როდესაც ჰორმონების დუღილი დამეწყო და აქტიურად შევუდექსი სექსზე ფიქრს და თვითდაკმაყოფილებას, ასეთი ჩვევა ამეკვიატა, მაგალითად სოფელში (ეს ჩვევა რომ მქონდა სწორედ იქ აღმოვაჩინე) ბირჟაზე ჯდომისას ვაკვირდებოდი იმ სახლის პატრონი ოჯახის ქცევებს, რომლის სახლის წინაც ვიჯექი და ვცდილობდი გამომეცნო დიასახლისს და მის ქმარს რამდენჯერ ქონდათ სექსი (ცხოვრებაში), ნუ მაქსიმუმ 3–4ს ვითვლიდი ხოლმე:
• მეორე ღამე – პირველ ღამეს ალბათ მთვრალი იყო და არ აუდგა.
• პირველი ბავშვის დაბადებიდან ცხრა თვით უკან, მაგ: 1983 წლის 8 მარტი. (ესეც სიმბოლურად დაემთხვა, ასე მიულოცა ქმარმა ქალთა დღე.
• მეორე ბავშვის დაბადების დღიდან ცხრა თვით უკან, მაგ: 1984 წლის 17 აგვისტო.
მხოლოდ ერთი წელი გაძლო უსექსოდ.
• ხოლო მესამე ძირითადად დიდი ნახტომი იყო ხოლმე, მაგალითად 1989 წლის 4 ნოემბერი. – წინა 5 წელი ბავშვებს ზრდიდნენ, თოხნიდნენ და ა.შ.

თუმცა ეს არ ნიშნავს იმას რომ ბოზებში არ დადიოდნენ, მაგალითად ერთი ჩემი მეზობელი ხშირი სტუმარი იყო იმ პუტანებისა, რომლებიც „პოლ ლიტრაზე“ იძლეოდნენ. მეორე ხშირად დადიოდა ვინმე სესილასთან, ერთი გვერდზე სოფლელი მამაშა იყო, რომელსაც პრივატიზებული ქონდა რაღაც კომბინატის საერთო საცხოვრებელი და იქ „სტუდენტებს“ აცხოვრებდა. ზამთარში მასთან ბათუმელი ბოზები ჩამოდიოდნენ, რომლებთანაც შესვლა (თავის ოთახიანად) ღირდა 10 ლარი, აქედან 8 ლარი მიქონდა სესილას. ჩემი ერთი მეგობარი მეზობელ სოფელში გათხოვილ რელიგიის მასწავლებელს ტყნავდა (ჰო ნუ აქ კომენტარი ზედმეტია).

ნუ ამ ყველაფერში ყველაზე საინტერესო ისაა, რომ არავინ იყენებდა პრეზერვატივს, გვერდზე სოფლის აფთიაქში საერთოდ არ ქონდათ და მის მფლობელს რომ შევეკითხე რატომ არ გაქვთ მეთქი ასეთი პასუხი გამცა: „ორი მიზეზია ძმაო, ჯერ ერთი რომა გამყიდველებად ჩემი ცოლი და ჩემი ქალიშვილი მუშაობენ. მეორე კიდენა აქა ძმაო კაი ბიჭები მაინც არ შემოვლენ მაგის საყიდლადა ძმაო, მანდილოსანს მაგას არ აკადრებენ. მამენტ.“ სამაგიეროდ როგორც აღმოჩნდა ინსულინის შპრიცები, გამხსნელი, პიპორფენი და 5 გრამიანი ქონდა და ეს კაი ბიჭები სწორედ ამას ყიდულობნენ ყველაზე ხშირად, იმიტომ რომ როგორც აღმოცნდა ყველა მეორე ბებიას მიმდებარე ტერიტორიაზე დიაბეტი ჭირდა, ხოლო კაი ბიჭი შვილიშვილები მათზე ზრუნავდნენ.
ნუ მომავალი თაობის დავაჟკაცების რიტუალიც თითქმის იგივეა ჩემს სოფელში და მის შემოგარენში, განსხვავება ისაა რომ საუნის მაგივრად მდინარეზე, ე.წ. ხევში დაყავთ ბავშვები. „ზროსლი“ ძმის მითითების მიხედვით ისინი ოპერაციის დაწყებიდან 30 წუთით ადრე მიდიან ხევში, „ზროსლი“ ძმა ამ დროს მეზობელს ეჩალიჩება რომ მან თავისი დანჯღრეული მასკვიჩი ათხოვოს, მიზეზად კი სამამულო საქმე მოჰყავს თავისთავად „ბალღები უნდა ვატყნაურო, ჯო. შენი ბიჭიც იქაა.“ ოპერაცია წარმატებულად სრულდება. მეორე დღეს ბირჟაზე გამოსულ ბავშვებს მუხლები გადაყვლეფილი აქვთ, რადგან „ზროსლმა“ ძმამ 5 ბოზის მაგივრად 6 მოიყვანა (ერთი თავისთვის) და ამიტომ მანქანა მიითვისა, ბავშვები კი რიყის ქვებზე გაამწესა. ნუ იმ საღამოს მთელი ბირჟა თავის ხალას იუმორს ამ ბავშვების გადაყვლეფილ მუხლებს ახმარს. მეორე დღეს კი კაკლის ძირში გამართულ ქეიფზე, მოსკვიჩისა და ერთ–ერთი (უკვე) ვაჟკაცის პატორნი (უკვე მთვრალი), საყვედურ ნარევი ხმით ხორხოცებს „ჯო, ხო გითხარი მანქანაში არ იტყნაუროთ მეთქი? ბიჯო ქალი (ცოლი) და სიდედრი ჩავისვი გუშინა რაიონში უნდა წამეყვანა, გავიხედე და მთელ მანქანაში მუტლის სუნი აყენია.“ სუფრა იცინის. საბოლოოდ თანხმდებიან იმაზე რომ ხვალ „ზროსლი“ ძმა მანქანას გასარეცხად წაიყვანს. ამ დროს ვაჟკაცები ზედა უბანში არიან, თავის ჯერ კიდევ დაუვაჟკაცებელ თანატოლებთან ერთად სხედან და შიგადაშიგ დაიჩივლებენ „აუ ბიჯო, ე მუხლი რა მაგრად მეწვის.“